چطور یک وبلاگ موفق و پرسود بسازیم.

پیشگفتار از ابراهیم هاشمی
یادمه که حدود 20 سال پیش بود، روز گرمی بود و توی پذیرایی، جلوی تلویزیون دراز کشیده بودم و خستگی‌هام توی صدای جیر جیر تسمه کولر گم شده بود و خوابم برده بود. صدای زنگِ بلبلی در، خواب خرگوشی ظهرم رو پاره کرد و از خواب بیدار شدم. یه نگاه به سر و وضعم انداختم و همینطور که داشتم خودمو جمع و جور می‌کردم و از راهرو رد می‌شدم تا به در برسم، از تو آیینه کوچیک جلوی جا کفشی یه نگاه به صورتم انداختم و دستی تو موهام کشیدم و در رو باز کردم. خونه ما یه خونه ویلایی جنوبی بود و وقتی در رو باز می‌کردی دیگه پرده‌ای بین تو و بیرون نبود و همه چیز برای هر دو طرف آشکار بود. زنی لاغر اندام و میانسال با چادر مشکی، قبل از اینکه چیزی بگه سری چرخوند و نگاهش رو تا ته خونه عمق داد و مرد جوانی که کنارش بود کمی از حالت رسمی ایستادنش کوتاه اومد و با دیدن وضعیت من کمی راحت‌تر ایستاد و زن که دیگه با دیدن خونه متوجه شده بود وگمان می‌برد غیر از من بزرگتری دیگه توی خونه نیست، پرسید: شما داداشت تو روزنامه است؟ گفتم بله. بدون درنگ و بدون سوال دیگه‌ای، انگار که گرفتن جواب بله از دهان من به منزله رسوندنش به اون چیزی بود که درد شده رو دلش و حتی شاید عدالتی بود که دنبالشه، بدون مکث و سریع شروع به گفتن ماجرایی کرد، ماجرایی که انقدر اون رو گفته بود که حتی نیاز به لحظه‌ای فکر کردن برای اینکه بخشی رو به بخش دیگه‌ای وصل کنه نداشت و داستانی رو گفت که شهرداری، مغازه پایین ملک اون‌ها رو پلمپ کرده و گفته این کسب‌وکار بدون جواز در حال کاره و این مغازه هم اصلا نباید تو این ملک کاربری تجاری داشته باشه. یا سند کل ملک رو پول می‌دید و تجاری می‌کنید یا کلا باید ببندیدش. هر جایی، رفتم و گفتم من این همه پول ندارم بدم، خرج زندگی خودم و این پنج تا بچه‌ی بی‌پدر هم، که منو به این وضع انداخت و خودش رو راحت کرد و رفت، با منه.
از این دست ماجراها که مردم بخاطرش دنبال این بودن که یه آشنا پیدا کنن و از طریق اون بتونن خواسته شون رو به گوش دادرسی برسونن که نمیتونستن از میز منشی پشت در اتاقش اونور تر برن رو خیلی خوب یادمه.20 سال از اون روزها می‌گذره و امروز …